Joris talks : Ironman Maastricht Relay (run)

Voor de 2de maal nemen Maarten, Mario en ik deel aan de relay. Vorig jaar bleven we bij het fietsen en lopen niet gespaard van pech. Ook al zei de teamkapitein: “dit jaar is het Just for fun”, waren we gebrand op een betere prestatie. Nadat ik in maart mijn focus had verschoven van ultralopen naar de kortere triatlon, stonden de duurlopen op een laag pitje. Eind mei was ik uiteindelijk toch terug begonnen met specifieke duurlopen met deze wedstrijd in het achterhoofd. Na een 2-tal duurtrainingen vond ik het toch moeilijk te combineren met de overige groepstrainingen. De oplossing was simpel: laat de duurtrainingen vallen en blijf focussen op het kortere werk.

2 maanden later krijg ik in de wisselzone de chronochip overhandigd van Mario. Met een ruime voorsprong van bijna een kwartier op het 2de relay team begin ik aan de marathon. “Just for fun” herinner ik me nog. Ik weet heel goed welke tijd de 2de kan lopen en dus ook mijn tijd. Ik had toch liever iets specifieker getraind :-). De eerste kilometers zijn zalig. Op kop van de relay-wedstrijd en nog geen druppel zweet te bespeuren. Het is vooral de adrenaline onderdrukken en het hoofd erbij houden. Raar toch zoveel aanmoedigingen, terwijl het team al de inspanningen heeft gedaan. Maarten zette ‘s morgens met 49’ een stevige tijd neer. Daarna vloog Mario naar de 1ste plaats en bouwde vervolgens de voorsprong uit. Slechts 4h45 had hij nodig. Straf nummer.

Na de 1ste ronde passeer ik de bevoorradingspost die wordt bemand door JTTL. Terug een adrenaline boost en Maarten roept dat de 2de net is gepasseerd. Wow bijna een hele ronde voor. Enkele stappen verder , besef ik dat het een dubbele post is en dat de voorsprong dus een pak minder is. De hele ronde blijft ik in het ‘wiel’ van iemand die zijn 1ste ronde bezig is. Terug aan de finish klok ik halverwege de marathon af in 1h30. Nog enkele kilometers blijft hij pacen, maar eenmaal aan de Maasboulevard zakt het tempo te snel. Op kilometer 26 voel ik de hete adem van het volgende team en ik ga alleen verder.

Time gap t.o.v het 2de team.

Met de ruime voorsprong van in het begin heb ik de eerste helft ‘relax’ kunnen lopen. Ideaal voor een negatieve split neer te zetten. Gedurende de volgende kilometers neemt de ‘perceived effort’ serieus toe, en de splits zijn nog enkele seconden sneller. Bepaalde stukken kijk ik in de verte op zoek naar de fietser van het achtervolgende team. Terwijl ik de kilometers aftel, meen ik halverwege de laatste ronde hem gezien te hebben. Ik vond het tempo al hoog, maar de laatste 6k zal nog sneller moeten. Nog enkele kilometers volhouden en eenmaal voorbij de JTTL post en in de stad lijkt het vanzelf te gaan. Met de handen in de lucht loop ik over de finish. Kippenvel…

Een podiumplaats op een IM event is individueel onhaalbaar. Maar als team staan we sterk. Bedankt JTTL voor deze kans.

Tot slot nog een dikke proficiat voor het JTTL dames team met hun 1ste plaats, het JTTL heren team met hun straffe prestatie, Geoffrey en Erwin you’re an ironman en bedankt aan alle vrijwilligers aan de bevoorrading. Jullie gevens ons vleugels.