Ironman Frankfurt 2015
Een Ironman is niet één dag maar begint ongeveer een jaar geleden, sterk aangedreven door de eeuwige enthousiaste Danny Mulder, met een inschrijving IM Franfurt 2015. Met uiteindelijk een 8-tal atleten de uitdaging aangaan die 3 jaar geleden bij aansluiting bij de club een verre droom/utopie was en die nu ineens realiteit kon worden. Zelf aanmodderen leek me geen goed idee en dus via het pro-statuut de trainingsschema’s van coach Mario zo goed mogelijk trachten uit te voeren.
Ik heb initieel een (dwaze) poging gedaan om de uren fietsen, lopen en zwemmen op te tellen sinds november tot nu maar ben wijselijk gestopt. Enerzijds te veel nutteloos werk en anderzijds zou enkel deze uren tellen immers alle momenten van wakker liggen en dromen, met voeding en materiaal bezig zijn, trainingsschema’s invullen en de talloze niet-onbelangrijke praatcafés met de andere atleten doen vergeten.
Vele trainingen met het team en individueel met een fantastische stage op sportief en menselijk vlak, via vallen, en dat mag je gerust letterlijk nemen, en opstaan dan ook conditioneel en mentaal in orde om de sportieve uitdaging van mijn triathloncarrière aan te gaan.
Ware het niet dat er een hittegolf in aantocht was…38-40°C werd voorspeld door de lokale Frank Deboosere. Zonder airco op de hotelkamer, zonder wetsuit zwemmen en een loopparkoer in een sauna waar de schaduwzones even talrijk waren als bomen in de woestijn. Niet starten is, helaas, geen optie…
Race day
4u opgestaan en binnenspelen die verrekte koolhydraten om dan met de taxi naar de zwemstart in de Langener Waldsee te vertrekken. 3000 atleten aan een zwemstart : gewoon indrukwekkend! Eerst de pro’s, dan de rode mutsen (Tim en Danny) en de rest van het pak met de blauwe mutsen (Mario, Danek, Patrick, Elien en mezelf). Rustig achteraan in het pak gestart me slechs één gedachte : rustig zwemmen en don’t panic! Na 1u17 uit het meer geklommen, rustig gewisseld (misschien iets te, 9min) en de fiets op. Bedoeling zeer gecontroleerd te fietsen en de hartslag laag te houden, goed hydrateren en koolhydraten aanvullen. Geen trap te veel gegeven en perfect volgens plan na 4u55 de wisselzone ingedraaid. De temperatuur was intussen sterk opgelopen.
Vertrokken voor de marathon met nog verbazend goede benen, nog geen kruit verschoten. Ook hier het plan: rustig lopen en aan elke post wandelen om goed te drinken en af te koelen. Dit gaat goed tot we na een 3-tal km onbeschermd in de volle zon terechtkomen. Zweten als een rund, ademhaling wordt moeilijk maar na goed af te koelen toch terug de goede loopbenen gevonden. Niet voor lang, opnieuw bij het opdraaien van de zon-zone een slag van de sloophamer…Hier eindigt het verhaal dacht ik, wandelen tot bij de familie en stoppen…Zo gedacht, zo gedaan. Na 10-15min wat babbelen, wat ontgoocheld lopen staren en een lauw cola’tje gedronken adviseert een duister stemmetje in mijn hoofd om toch nog een poging te wagen. Wat ben ik dat dwaze mannetje in mijn hoofd dankbaar; mijn beste, sportieve althans, beslissing ooit. Na 10u47 over de rode loper naar de eindmeet. Kippenvel, euforie, exstase,… Gewoon onbeschrijflijk…Een totaal-beleving!
Een fantastische ervaring in extreme omstandigheden!
Een verslagje afsluiten kan enkel met alle mensen te bedanken die ervoor gezorgd hebben dat deze uitdaging een succesvolle missie geworden is. Personen opnoemen is echter onbegonnen werk, ik zou zonder twijfel een heel aantal vergeten. Bedankt aan trainer Mario, de atleten van ETL voor de gezamenlijke trainingen, de vriendschap en de goede raad, mijn familie en de fantastische supporters op de wedstrijd en aan het thuisfront.
Maar vooral een dikke merci aan Marie-Anne en mijn 3 musketiers want de impact op het leven van deze chronische aandoening is gigantisch!
Nu riem eraf, family-time (Efteling, Intersoc,…), niet meer aan zwemmen-fietsen-lopen denken.
Een ironman is helaas geen goed antibioticum voor de triathlonmicrobe, integendeel het beestje heeft zich logaritmisch vermenigvuldigd en in het hoofd speelt de planning voor het volgend jaar al (Barcelona, Kopenhagen,…), het opzoekwerk is al gestart. En ze hadden me nog zo gewaarschuwd…