Voor alles een eerste keer…
Al lang was ik aan het dromen om deel te nemen aan een triatlon. Ik deelde deze droom met iedereen, maar het bleef bij dromen… Ook Els wist dat. Op een gegeven moment vraagt ze me, wanneer ga je nu eens komen meetrainen. Aarzelend zeg ik, dat zal er wel eens van komen. Waarop Els meteen reageerde, kom nu dinsdag maar. Ik dacht bij mezelf, ach ja waarom niet.
Ik had het geluk dat ik met Els kon meerijden, zo was ik toch niet te alleen op mijn “eerste schooldag”. Bij het binnenkomen had ik een instant goed gevoel, kleede me om en haastte me naar het zwembad. 200m inzwemmen klonk het door het zwembad, hmm even slikken … 200m dat heb ik de afgelopen maand nog niet gezwommen. Ah gij zijt die collega van Els, laat maar eens zien wat ge kunt. De basis bleek goed te zijn, maar er was werk aan de winkel. Na 25m was ik pompaf en blij dat ik met tegen de kant van het zwembad kon heisen. Na een uurtje zat het er op en was het ook met mij “over and out”. Ik kreeg nog een laatste raad mee van Mario, koop tegen volgende keer toch maar een andere zwembroek. Mijn short viel blijkbaar niet in de smaak. Iedere week ging het wat beter en op 9 juni werkte ik mijn eerste sprint af.
Eens aangekomen in Kuringen, ging ik op zoek naar het secretariaat om mij in te schrijven. Eens ingeschreven ging ik met knikkende knieën (alweer!) richting de wisselzone. Jongens wat zien die er allemaal afgetraind uit, tot in de puntjes voorbereid, carbon racemachines,… Intussen had ik al wat mensen van de club gespot, wat me toch een enigszins geruststellend gevoel gaf.
Nog tien minuten klonk het door de speakers. Alles bijeengepakt en naar de zwemstart. Halverwege checkte ik even alles, …zwembril vergeten. Terug naar de wisselzone. Eens terug bij de zwemstart zag ik dat iedereen hun wetsuit al aan het aandoen was. Ik volgde maar, echter had ik pas redelijk laat door dat er aan mijn wetsuit een rits aan de voorkant was… achterstevoren aangedaan. Op van de zenuwen en met wat hulp, uiteindelijk toch in mijn wetsuit geraakt. Ga maar in het water liggen zei Mario. Een zalige verkoeling bij deze temperaturen. Ik werd meteen rustig en begon echt te genieten.
En we waren weg. Dankzij Mario vind ik stilaan een goed ritme en haal ik zowaar wat mensen in. Er zwemt nog steeds 40 man achter u roept Mario, nu is het aan u. Ik zie de wisselzone naderen en merk dat er echt nog wel wat volk achter me zit, of het er nog 40 waren laat ik in het midden ;). Uit het water, wetsuit uit, fietschoenen aan, fiets gepakt en gaan. Tot aan de uitgang van de wisselzone, hela manneke uwe nummer. Ik dacht dat die alleen voor het lopen was? Terug mijn nummer gaan halen en opgespeld. Dezelfde man aan de uitgang, hela manneke uwe nummer moet vanachter hangen. De moed zonk me in de schoenen. Iedereen die nog achter me hing, had em ondertussen al ingehaald. Gelukkig bood een van de supporters zijn hulp aan. En eindelijk was ik weg.
Het fietsen ging vrij goed, ik haalde hier en daar wat mensen in en werkte dit deel zonder meer af. Terug de wisselzone in, loopschoenen aan en nog een laatste keer gaan. Tot aan de uitgang, hela manneke uwe nummer moet aan de voorkant hangen. Gelukkig riep de man die me eerder had terug gestuurd, laat hem maar vertrekken. Het lopen ging traag maar gestaag. Dankzij de aanmoedigingen van de supporters en mede sporters haalde ik het einde. Op 1u23 min liep ik over de finish en was een tevreden man, ik had het gehaald. Meteen kreeg ik felicitaties van supporters en mede-sporters. Maar de mooiste cadeau die ik die dag heb gekregen, is een elastiek om u nummer aan te bevestigen.