T2 in Ieper – De strijd om op het podium te blijven

 

 

Dag iedereen, bij deze het laatste verslag van de T2 series. De vorige editie moesten we naar Luxemburg, nu was het de hele andere kant uit namelijk Ieper. Opnieuw een kwarttriatlon maar dan non drafting, en het zwemmen zou maar 1000m zijn. De organisatie had zijn best gedaan om het parcours langs verschillende bezienswaardigheden uit de Eerste Wereldoorlog te laten lopen. Er werd gezwommen langs de Ieperse Vesten, op de fiets zouden we passeren langs Hill 62 en het lopen ging onder de Menenpoort door.

Het weer hadden we alvast mee, zonnig en droog. Aan de inschrijvingen zagen we dat de watertemperatuur een schamele 14,5 graden bedroeg, dat is al best fris te noemen. Fietsen en schoenen in de wissel gezet en op naar de zwemstart. Een 300m wandelen naar de startboxen waar we volgens onze vooropgestelde zwemtijd mochten aanschuiven want er was een rolling start voorzien.

Het startschot wordt gegeven en we mogen eindelijk het water in. Het was heel even erg fris maar dat was bijkomstig. Wat volgde heb ik echter nog nooit meegemaakt. Die Ieperse Vesten leken meer op een modderbeek dan op zwemwater. Onder water was de zichtbaarheid zero door de rondwemelende modder en het minste water wat je binnenkreeg was eigenlijk een teug zand. Maar goed, na een 1000m was ik blij dat ik me uit die smerige gracht kon hijsen.

Eindelijk de fiets op. Ik had al gauw door dat het parcours niet echt mijn ding was: lange oplopende wegen tussen de velden met nog een toetsje wind erbij. Het bolde niet zo echt lekker. Na 30km voel ik de benen leeglopen en krijg ik een hongerklop, vreemd want dit soort wedstrijden kan ik normaal zonder voeding rond krijgen. Gelukkig had ik wel een gelleke bij, voor als het nodig is. Dat was nu dus het geval. Eens de koolhydraten in het systeem zitten ben ik al bijna aan de wisselzone.

Het lopen dan. Ik was benieuwd hoe de benen zouden aanvoelen na die hongerklop maar blijkbaar hadden ze er nog goesting in. Het looprondje was wat keren en draaien met een paar hellingkjes in, stukken kasseien, maar ook wat langgerekte stukken. Ik kon relatief tempo houden en nog een heel aantal atleten inhalen die me op de fiets met volle geweld voorbij reden, dat is altijd deugddoend.

Aan de finish is nog niet duidelijk of we onze derde stek op het podium kunnen behouden. Dan maar eerst omkleden en wat genieten van de zon voor de podium ceremonie begint. Na lang wachten begint een lange ceremonie. Voor elke categorie was er een podium voorzien, zelfs voor de eerste Ieperling. Eindelijk wordt het T2 podium omgeroepen: Triatlon Team Limburg is derde in de daguitslag en derde in de eindranking!

Als afsluiter nog even meegeven dat seizoen 2017 heel leuk was. Er is een zeer goede sfeer en een hechte club!! Op naar seizoen 2018!!

 

Groeten

Wim