Op 17 mei is het zover en vertrekken we naar Lanzarote om er op zaterdag 21 mei mee te doen aan de Ironman. De vlucht verloopt stipt en eens in het hotel, begint het allemaal toch wel heel dichtbij te komen. Het buikje begint te kriebelen.
Op woensdag nog een beetje fietsen en op donderdag naar Club La Santa voor de registratie.
Op vrijdag doe ik zoals gebruikelijk het grote niets behalve de bike check in.
Op zaterdag om 4u40 word ik wakker van mijn wekker wat betekend dat ik toch vast heb geslapen. Ontbijten en op naar de start. Aan de start is er een startbox voor de AWA (All World Athlete) atleten en daar hoor ik bij dus ik mag vlak achter de pro’s starten. Het wordt een gezamelijke start en het is onmiddellijk vechten om je plaats. De eerste boei is na 160m en dat zorgt ervoor dat het een flessenhals wordt. Lang geleden dat ik zo heb moeten knokken. Pas na een goede 500m (denk ik) kom ik een beetje vrij te liggen en kan ik doorzwemmen. Uit het water na 57m33s en dat voor 3900m… 1’29/100m dus zeer tevreden en na een trage wissel de fiets op. Op het zware parcours met 2500 hoogtemeters heb ik het eerst moeilijk om in mijn ritme te komen maar ik besluit om niets te forceren. Eten en drinken en helaas veel volk zien voorbijrijden van mijn categorie. Ik kom aan na 5u59min en dit was ook mijn doel. Ik vrees dat mijn fietsen toch wat te zwak is voor zo een zwaar parcours. Een goede marathon dan maar en met nog verbazend goede beentje, begin ik eraan. Ik probeer niet te snel te lopen alhoewel ik de eerste 20km steeds het gevoel heb dat ik harder kan. De temperatuur begint ook richting 30° te gaan. Rond kilometer 30 begint het dan zwaar te worden en moet ik enkele vitessen terugschakelen. Tegen de kramp aan even moeten stretchen en toch maar stappen door de bevoorradingen. Uiteindelijk de marathon uitgelopen in 3u39min maar ook deze was 42.5km volgens mijn garmin.
Gefinisht in 10u46m47s. Goed voor een 29e plaats in mijn age group en een 150e overall (+/- 1900 deelnemers). Er zat dus geen ticket voor Hawaii in maar aangezien ik zuiver op mijn sportieve waarde ben geklopt, ben ik niet echt ontgoocheld. Dit was zonder twijfel de zwaarste Ironman waaraan ik al deelnam.
Bedankt aan iedereen om van overal te volgen en te supporteren en tot binnenkort in het zwembad of on the road…
Maastricht here we come …